De eerste X van Renee van Amstel

Mijn eerste keer... als vrouw

Echt serieus had ik er niet over nagedacht, het leek gewoon zo logisch als wat: als ik een erotische roman schrijf, dan maar als vrouw. Zo werd René Renee en aangezien ik uit Amsterdam kom en bovendien Brouwer heet, leek Van Amstel wel een passende naam voor mijn nieuwe ik: Renee van Amstel, auteur van de eerste Nederlandse erotische roman, De Overgave van Floor.

Ik praat over 2012 en aangezien ik een man van achter in de vijftig (toen midden) ben, kan het natuurlijk gemakkelijk zijn dat de details me ontschoten zijn, maar nu ik er even bij stilsta: het leek me vast commercieel ook beter. Dat vrouwen - de belangrijkste doelgroep immers - liever een erotische roman lezen die geschreven is door een soortgenoot dan door mij, een man op leeftijd. In De overgave van Floor is de hoofdpersoon, Floor dus, 30 jaar, slim, mooi, humoristisch. Eigenlijk helemaal niet zo vreselijk losbandig, al laat zij zich uiteindelijk toch met een zeker enthousiasme - het moet gezegd - door haar nieuwe liefde Rick een behoorlijk experimenteel liefdespad op verleiden. Feitelijk kon ze daar niets aan doen, het moest immers een erotische roman worden. Ik stelde mij zo voor dat de lezers dachten dat Renee dat allemaal zelf ook had meegemaakt. Het boek is immers ook nog in de ik-vorm geschreven.

Ik vond het wel spannend, te doen alsof ik de 30-jarige leuke en humoristische Floor was. Ik schreef met plezier welk merk lingerie ze aantrok - een zwart met gouden Lise Charmel -, hoe zij zich voelt in 'het' blote, gele jurkje dat ze van hem moet kopen (lees het boek maar), wat ze voelt als ze onbedaarlijk klaarkomt, de ruzies met de ene beste vriendin en de meer dan belangstellende interesse in haar BDSM-dingetjes van de andere - die ze toch niet alles durft te vertellen. Stel je voor zeg. Maar ook hoe ze haar billen als het ware 'aanbiedt' als ze voor de eerste keer met de zweep wordt geliefkoosd, hoe ze het meent dat ze zegt 'alles voor hem te willen doen' als hij zegt dat 'hij wil dat ze alles voor hem doet.' (Al vond ze 'alles' de volgende dag misschien wel weer wat veel van het goede.)

Toen ik eenmaal uit de kast kwam, omdat Volkskrant Magazine een interview wilde met Renee van Amstel, evenals DWDD (dat laatste ging helaas niet door, zou het de verkoopcijfers sky high hebben gestuwd?), kreeg ik natuurlijk een hoop vragen: hoe ik dat allemaal wist van die sm, maar nog meer hoe ik dat kon, zo te schrijven als een vrouw. Mensen - ook volgers op Twitter, boekbloggers zelfs - constateerden verbaasd dat ze er geen idee van hadden dat de auteur géén vrouw was. Dat hadden, eerder, uitgevers die het manuscript kregen tegengestuurd ook al gehad. Een man? Daar keken ze wel van op.

Zo bleek ik opeens talent te hebben om als een vrouw te kunnen vrijen, voelen, denken, praten en doen, of daar althans geloofwaardig over te kunnen schrijven. Vrouwengrapjes te kunnen maken met 'mijn' vriendinnen. Pas veel later - dit jaar - zei een prachtige dame, nog jonger dan Floor en ook mooier dan ik mijn hoofdpersoon had bedacht, tegen mij dat ze het nu wel snapte: dat Floor nooit eens onzeker over haar lichaam was.